Drieluik

Het enige wat deze mensen verbindt is het bankje waarop zij zitten. Want los daarvan zijn ze allemaal afgebeeld op hun eigen paneel. Ze zijn verbonden maar kunnen ook makkelijk gescheiden worden.

Alles is hiermee ook relatief, het schilderij van het kind op zich verteld niet persé een verhaal. Als je de twee schilderijen van de ouders naar elkaar laat kijken kan het voor de kijker ook weer een heel ander gevoel oproepen.

Op deze manier gesitueerd verteld het een verhaal zoals ik deze over wilde brengen. Maar niet mijn verhaal maar die van de aanschouwer en welke gevoelens dat ook maar bij diegene oproept. Ik wil graag een verhaal vertellen die voor iedereen anders is. Dat het mensen raakt op een manier waarin hun vrij in zijn. Ik wil de kijker niet dwingen om er iets in te zien. Maar juist dat iemand zijn eigen verhaal en interpretatie er in kwijt kan.

Het was een keuze om de gezichten heel zacht glad uit te werken. Met als contrast een grof geschilderde achtergrond met structuur. Het geeft het idee dat ze als het ware worden opgeslokt door hun achtergrond. Wat ook het gevoel representeert waar deze mensen zich op dit moment in bevinden.